Met de Cuban night nog in gedachten, besluiten we heel bewust om geen wekker te zetten. Of dat een verstandige keuze is geweest, zal voor altijd onbekend blijven. Feit is dat we toch met te weinig slaap veel later dan de 'planning' aan het heerlijke ontbijt zitten dat Ricelda voor ons heeft klaargemaakt. Dat was maximaal genieten, zo buiten in haar tuin.
Wil je meer foto's zien van Hospedaje Ricelda, klik dan hier.
Op weg naar Topes de Collantes
Ook later dan de bedoeling (lees: half 10 zo'n beetje), zitten we in de auto op weg naar het 'Gran Parque Naturel Topes de Collantes'. We hadden al gehoord én gelezen dat deze weg erg slecht zou zijn. En ik moet toegeven, het was heel fijn om een ervaren Cubaanse chauffeur te hebben. Maar. Na een minuut of 20 stonden we in de file: erg steile weg, midden in de rimboe én in de brandende zon. Wat bleek, er werd aan de weg gewerkt en het was onmogelijk verder te rijden voordat dát stuk weg klaar was.
Wanneer we de rit voort kunnen zetten, rijden er verschillende oude Russische legertrucks voor ons. Deze trucks horen bij de excursies die vanuit Trinidad georganiseerd worden en zitten dus vol met toeristen. Het nadeel van zo'n truck, hij is niet vooruit te branden op een steile bergweg. En daar wordt Jorge erg onrustig van ;-)
El Mirador
Gelukkig voor hem (en voor ons) bereiken we vrij snel het uitzichtpunt El Mirador. Het ligt ongeveer 600 meter boven de zeespiegel en biedt een fascinerend uitzicht over de baai en de omgeving. Wanneer het niet te heiig is, kun je ook Trinidad goed zien liggen. Wel moet je een aardige trap beklimmen om bij het uitzichtpunt te komen. Vergeleken met de wandeling die we iets later op de dag maken, was dit peanuts.
Resort Topes de Collantes
We vervolgen onze route verder naar boven en zijn veel van het langzame verkeer voor ons kwijt geraakt. De weg is nog steeds erg slecht maar lijkt een ietsje minder steil dan het stuk tot aan het uitzichtpunt.
Een drie kwartier later bereiken we het hart van het park. Het is een kuuroord met hotels, ligt op 770 meter hoogte en heeft de naam - hoe verrassend - Topes de Collantes. Het 'echte' kuurhotel werd in 1954 geopend als tuberculose sanatorium en doet nogal Stalinistisch aan.
Tegenwoordig staan er meerdere hotels, maar ook hotels of appartementen in wording waar waarschijnlijk het benodigde geld op was ...
Het informatiecentrum voor de toerist kun je naast het kuurhotel vinden. Wil je niet alleen gaan wandelen, dan is er de mogelijkheid om met een gids op stap te gaan. Wij willen weten waar de wandeling naar salto del Caburní begint. Niet meer, niet minder.
Salto del Caburní
In onze Cuba-boeken stond de wandeling naar de waterval Caburní als een lange maar mooie wandeling over smalle en steile bergpaden. Hier had ik al zo mijn twijfels maar uiteindelijk besloten we toch deze wandeling te gaan maken. De waterval zou één van de spectaculairste van Cuba zijn met zijn bijna 70 meter hoogte.
Over de – geasfalteerde – weg lopen we naar het beginpunt van de wandeling. En dat was steil. Naar beneden dus. Hier wandelen we een tijdje mee met Duitse meisjes. Zij zijn volledig op de bonnefooi naar Cuba gekomen en maken voornamelijk gebruik van het openbaar vervoer om van A naar B te reizen. Zij verwoorden wat ik – stiekem – ook denk: het is heel gemakkelijk om van de ene casa naar de andere te komen. Het 'netwerk' is daar perfect op ingespeeld.
Eigenlijk mag ik het niet hardop zeggen, maar mijn gevoel zegt dat Jorge een soort van prijsafspraken maakt met de casa's waar wij onderdak vinden. Daar is niets mis mee, iedereen wil een centje bijverdienen. Maar doe dan niet of het heel erg moeilijk is om écht onderdak te vinden. Zoiets. Maar ik kan het ook mis hebben. Natuurlijk ;-)
Dat was even tussendoor, nu terug naar Caburní. Na de toegang tot de waterval betaald te hebben, gaat de weg over in een smal pad. Met regelmaat erg steil. Soms glad. Naar beneden. En soms weer omhoog. Meer en meer zie ik op tegen de terugweg …
Hoewel de borden aan het begin van de route anders doen vermoeden, ben je héél erg snel wanneer je met een uur bij de waterval staat. En – als het even tegenzit – duurt het een uur of 3 voordat je weer terug bij het startpunt bent. Heb ik later gelezen.
Even voor de beeldvorming: in de 3,5 kilometer lange afdaling zit 400 meter hoogteverschil.
Uiteindelijk zijn we toch relatief vroeg op ons wandelpad. Denk ik. We komen weinig andere wandelaars tegen, maar er komen ook weinig andere mensen achter ons aan. We doen er anderhalf uur over om bij de waterval te komen. Het is dan tegen half één. En ik mis een lunchpakketje ;-)
We zien waaghalzen die de waterval bedwingen beklimmen. Maar ook uitglijden over de gladde rotsen. Mensen die genieten van het uitzicht, mensen die uitrusten voordat ze weer aan de tocht terug beginnen. Net als wij. Nadat we ook de natural pool hebben bezocht (zonder daar te gaan zwemmen).
En dan moeten we weer omhoog. Ik probeer te denken dat het niet zo erg is en dat ik vast wel voldoende adem heb. Jorge neemt in eerste instantie de rugzak van Janet over totdat hij ziet dat ik het heel ver te halen heb. Zonder morren neemt hij mijn rugzak over en ik strompel verder naar boven. Janet heeft hier overigens weinig moeite mee :)
Het valt me op dat Jorge achter ons blijft. Voorheen liep (en loopt) hij toch meestal voorop. Na een half uur wordt de reden duidelijk, hij heeft last van een hernia en heeft het de weg naar boven erg zwaar. Zeker met mijn rugzak. Iets waarvoor ik hem toch heel dankbaar was en ben.
Niet veel later treffen we een groep mannen en net iets meer paarden. Need I say more?
De terugtocht verloopt vanaf nu voorspoedig. Met dank aan de paarden. En de CUC's. En ik noem hier niet, ik herhaal niet, de beugels van Janet's paard waar ze niet met haar voeten bij kon. Erg onhandig wanneer het pad soms erg steil omhoog of omlaag gaat …
In een mum van tijd brengen de paarden en hun begeleider ons via een andere route naar het startpunt van de wandeling. De begeleider maakte overigens géén gebruik van een paard maar ging zelf te voet. En spoorde de paarden aan om sneller te lopen. Iets met dagelijks doen?
Late lunch en een stortbui
Uiteindelijk zijn we tegen drieën terug bij de auto en we moeten nog eten. Wanneer we bij een klein restaurant langs de weg stoppen, vallen de eerste regendruppels. Om ons, de enige gasten op dat moment, droog te houden, worden de plastic 'ramen' op de veranda gesloten en kunnen we droog van onze maaltijd genieten.
Achteraf zijn we alle drie erg blij dat we per paard terug zijn gegaan. Wanneer we dit niet hadden gedaan waren we 'slachtoffer' geworden van het microklimaat van Topes de Collantes. De temperaturen variëren hier tussen de 16 en 25°C en er valt meer regen dan in de overige delen van Cuba. De paden waren op de heenweg op veel plaatsen al glad door overvloedige regenval, steil is al genoemd. De terugtocht had dan vast veel langer dan een uur of drie geduurd. Afgezien van het hemelwater wat ons dan vergezeld had.
Kijk hier voor alle foto's van Topes de Collantes.
Terug in Trinidad
Tegen half 5 rijden we Trinidad weer binnen. Met een stralende zon en een strak blauwe lucht. Jorge zet ons af bij casa Ricelda en we spreken af om elkaar voor het diner weer te ontmoeten. We hebben dus nog 3½ uur en tot die tijd, hallo Trinidad! Heb ik al gezegd dat ik verliefd ben? Op Trinidad?
Nadat we onszelf wat hebben opgefrist, wandelen we richting het Plaza Mayor en de geweldige trappen. We doen een rondje om het plein en Janet geeft aan dat ze liever terug wil naar onze casa. Gelukkig vindt ze het niet erg dat ik, gewapend met camera, nog blijf ronddwalen. En dat was genieten. Bekijk onder andere de foto's van de zonsondergang vanaf de San Francisco de Asis.
Nadat de zon de oceaan een welterusten-kus heeft gegeven, wandel ik – heel langzaam – terug naar onze casa. En daar loop ik Luis tegen het lijf, zittend op zijn kruiwagen. De eerste vraag die hij stelde was de vraag die hier gebruikelijk is: 'where are you from?'
In het voorbijgaan geef ik antwoord maar 'Hollanda' was voor hem niet genoeg en ik blijf staan. We raken aan de praat en hij wil weten uit welke provincie ik kom. Verbaasd geef ik opnieuw antwoord want welke Cubaan wil nu weten in welke provincie je woont? Al babbelend pakt hij zijn handgeschreven boek en bladerde net zo lang tot hij de gewenste pagina had. Vol trots laat hij zien dat op pagina 185, helemaal bovenaan, de provincie Brabant met als hoofdstad 's-Hertogenbosch staat en aan de Maas ligt.
Een mooie ontmoeting met een mooie man. Al vraag ik me wel af hoe het is om in zijn taxi (lees: kruiwagen) van A naar B gebracht te worden … ;-)
Cuban night
Wanneer ik terug kom in onze casa, is Janet in dromenland en kan ik ook nog een uurtje horizontaal gestrekt voordat we gaan eten. Niet verkeerd na zo'n inspannende dag.
Jorge is ruim voor de afgesproken tijd al met Ricelda aan het babbelen en heeft – net als wij – ook weer nieuwe energie opgedaan. Enthousiast gaan we weer naar het oude centrum waar we – opnieuw – een heerlijke maaltijd nuttigen.
En dan heeft Jorge zijn bedenkingen bij onze volgende overnachting in Sancti Spiritus. Hij vertelt ons dat het een gewoon en zeker geen bijzonder stadje is en vraagt zich dan ook af waarom we daar naartoe willen. We proberen uit te leggen dat dit één van de tips was die wij gekregen hebben om het echte Cubaanse leven van dichtbij mee te maken in een stad die minder toeristisch is. Tenminste, laat ik het zo zeggen, een stad waar de toeristen een dagje komen en tegen de avond weer terug gaan naar Trinidad. En zelden blijven overnachten. Of zo. Maar het komt niet binnen geloof ik. Hij haalt ons over om een nacht langer in Trinidad te blijven want dit is het échte Cuba: de sfeer, de mensen, alles.
Hierna neemt Jorge ons mee naar dé muziekbar 'La Canchánchara' waar we, onder het genot van live muziek, de lokale drank canchanchara proeven. Een aanrader!
De ingrediënten van dit drankje zijn honing, limoen, aguardiente de caña (rietsuikerlikeur of witte rum), ijs en (eventueel) aangevuld met wat water. Helaas moet ik je de verhoudingen schuldig blijven. Denk dat dit ook een soort van 'best kept secret' is ;-) De verhoudingen (ingrediënten had ik ter plekke al opgeschreven), de bereidingswijze en de foto heb ik gevonden op www.cafecultura.nl:
Recept canchanchara
Wat heb je nodig?
- 2 delen aguardiente de caña (~ 45 ml)
- 2 el bijenhoning
- 1 eetlepeltje limoensap
- ijsklontjes (of gecrushed ijs)
- eventueel wat water
Hoe maak je het?
Roer de honing en het limoensap door elkaar. Voeg daarna de aguardiente en de ijsklontjes toe. Vul eventueel nog wat aan met water. Roer nog een keer en proost!
Note: wij hebben zelf ons drankje door elkaar moeten roeren net zolang tot de honing opgelost was.
Casa de la Música
Weer eindigen we bij het sfeervolle casa de la Música. Leuke muziek, gezellige sfeer en heerlijke cocktails. Alleen bij mij komt de man met de hamer erg snel langs en om half 12 houd ik het voor gezien. Janet brengt mij thuis want één sleutel. Zij gaat direct weer terug en ik val als een blok in slaap.
In één van de bouwstenen van Cuba Online zit de optionele excursie naar de waterval El Salto de Caburní, de tocht die wij hebben gemaakt. Tenzing Travel biedt overigens ook autoreizen waarbij je de Topes de Collantes kunt bezoeken. Als je de kans hebt, doen!
Ook de georganiseerde reizen van onder andere TUI, FOX en Kras besteden een deel van het programma aan wandelingen in Topes de Collantes. En nogmaals, gewoon doen!
Dit artikel bevat enkele affiliate links