Voordat we gaan ontbijten, hebben we onze koffers ingepakt en onze zwemkleding apart gehouden. Na het ontbijt willen we namelijk de nog resterende uurtjes aan het strand doorbrengen. We zijn – opnieuw – op tijd in de eetzaal maar er is nog nauwelijks iemand. Stiekem verbergen we onze teleurstelling als we zien dat 'onze' ober vandaag niet hoeft te werken. De twee meisjes van de zaterdag hebben vandaag dienst en nee, van hen heb ik geen foto's gemaakt. Sorry ;)

Toch is het jammer dat het ontbijt dat we in elke casa voorgeschoteld hebben gekregen zoveel beter smaakte dan het ontbijt in Villa las Brujas. Zou het hier met minder liefde klaargemaakt worden?

Na het ontbijt lacht het strand en de strakblauwe zee ons toe. Het is vrijwel windstil. We zien vissen in het enkeldiepe, kristalheldere water en ze zijn totaal niet bang. Bij elke stap die je zet, zwemmen ze rustig met je mee. Wanneer je zelf gaat zwemmen, blijven ze ook in de buurt.

De laatste uurtjes op het strand

We hebben onze strandstoelen gedeeltelijk in de zon gezet zodat we (niet) elk straaltje te pakken krijgen. Dit zijn namelijk de laatste momenten in bikini in Cuba. We zijn wel iets verkleurd maar om te zeggen superbruin? Nee, echt niet of niet echt. Waarschijnlijk is hier factor 30 voor een groot gedeelte schuldig aan?! Maar dat is een bewuste keuze. Iets met een felle zon, verbranding en huidkanker?

Tegen het einde van de ochtend kunnen we in ons huisje nog gebruik maken van de douche en spoelen alle zonnebrandcrème en het overbodige zand weg. In gemakkelijke kleding (we hebben weer een aardige rit voor de boeg) zoeken we de receptie op. We mogen hier onze bagage laten staan totdat Jorge arriveert.

Tot die tijd nuttigen we nog een drankje aan de bar in de jachthaven. Van hieruit hebben we perfect zicht op de parkeerplaats en zo zien we Jorge (en de eerste wolken) om 12.20 uur verschijnen.

Jorge vertelt dat ook hij een goed weekend heeft gehad en zelfs zaterdag terug is geweest op het eiland. Celia, de dochter van Ernesto 'Che' Guevara, is dierenarts en zij gaat enkele keren per maand – vanuit Havana – naar het dolfinarium. Jorge was dit keer de chauffeur en kon zijn zoon meenemen om ook te genieten van een extra dagje uit. Hij vertelt ook dat hij nog bij Villa las Brujas langs is geweest, zelfs bij een huisje heeft aangeklopt om ons te vinden.

Regen ...

Regen ...

Regen ...

En nog veel meer regen …

Wanneer we Villa las Brujas achter ons laten, betrekt de lucht meer en meer. Kijk hier voor de laatste foto's van Cayo las Brujas en omgeving. Nog voordat we het vaste land bereiken valt de regen al met bakken uit de lucht. En dat blijft zo. Kilometers lang. Toch arriveren we een uur later in Remedios. Nog steeds in de stromende regen. En we hebben trek.

Lunch @ remedios

Jorge rijdt een rondje door de stad en komt al snel in het centrum, tegenover de kerk, uit. Op dit plein zijn enkele restaurants en winkels. Hier moet vast wel een mojito en vast voedsel te vinden zijn. Er zitten een paar mensen op het terras van het restaurant waar wij willen eten.
Maar dit is geen optie. Vinden wij. Het is koud (!), het regent nog steeds heel hard en het hemelwater wordt door de windvlagen over het terras geblazen. Binnen dus. En hier worden zelfs de houten luiken gesloten om geen regen en wind binnen te laten. De lunch, pasta, is simpel maar lekker. Hier kunnen we weer een aantal uren op teren.

Regen

Wanneer we het restaurant verlaten, is het nog steeds donker, grauw en heel erg nat. De 50 meter die we moeten rennen zorgen ervoor dat we een tijdlang klam in de auto zullen zitten. Ik schat dat de temperatuur tegen de 25 graden aan zit en ja, dat vinden wij koud ;-)

Had ik al gezegd dat de regen nog steeds met bakken uit de lucht valt?

Jorge heeft al zijn stuurmanskunsten nodig om de plassen op straat te ontwijken. Je weet namelijk niet wat voor diep gat daaronder verscholen kan gaan. Totdat we bij een straat komen die van trottoir tot trottoir gevuld is met hemelwater. Wel een honderd meter. Dit is de enige mogelijkheid om de stad uit te komen, daar moeten wij doorheen. Ik denk dat er toch zeker een 30 á 40 cm water heeft gestaan. Op zulke momenten zijn we zo verschrikkelijk blij dat we niet een huurauto onder onze bips hebben zitten.

Verder naar Santa Clara

Waarschijnlijk heeft Jorge vaker met dit bijltje gehakt en stuurt de auto feilloos door het water. We kunnen door naar Santa Clara. En het blijft regenen onderweg. Vanuit de auto zie je de ogenschijnlijk rustig kabbelende rivier(tjes) veranderen in woeste modderstromen. De doorgaande weg is geasfalteerd maar zodra je een kleine afslag neemt is de weg onverhard. En het is heuvelachtig. Ook hier ontstaan modderstromen die het laagste punt zoeken en of uitkomen in de rivier of de doorgaande weg opzoeken. Al met al lastig rijden. De gemiddelde snelheid is zomaar veel lager dan we gewend zijn ;-)

Santa Clara

De hoofdstad van de provincie Villa Clara is Santa Clara. Deze stad werd opgericht op 15 juli 1689 door inwoners van Remedios. Ze trokken het binnenland in om te ontkomen aan de aanvallen van piraten. Op het moment van schrijven is Santa Clara de 6de stad van Cuba en ligt aan de westzijde van het Sierra del Escambray-gebergte.

Che Guevara

Wie Santa Clara zegt, zegt Che Guevara. In de stad zijn er verschillende monumenten en een museum aan hem gewijd maar de belangrijkste zijn de Tren Blindado en het mausoleum. De geschiedenis van de, in Argentinië op 14 mei (of juni) 1928 geboren, Ernesto 'Che' Guevara is uitgebreid op internet en in boeken terug te vinden. Een goed begin is Wikipedia of start met één van de bestbeoordeelde boeken bij Bol.com.

De slag van Santa Clara

Wat vooraf ging, héél kort: Fulgencio Batista had op 4 september 1933 tijdens de 'Opstand der Serganten' de macht overgenomen en benoemde zichzelf als president annex dictator onder toeziend oog van de Verenigde Staten.

Het is december 1958 en Batista stuurt een gepantserde trein (Tren Blindado) met soldaten, wapens en voorraad naar Santa Clara om zijn troepen te ondersteunen in de strijd tegen de Revolutionaire Troepen van Che Guevara en Camilo Cienfuegos. In de buurt van het station van Santa Clara wordt de trein met een bulldozer tot stilstand gedwongen en ontspoort. Bij deze aanval hebben de manschappen van Che veel wapens en munitie buit gemaakt wat uiteindelijk beslissend bleek in de overwinning. Op hetzelfde moment was de 'Slag van Yaguajay', onder leiding van Cienfuegos, gaande en werden, na een moeizame strijd, de manschappen van Batista verslagen.

De gecombineerde strijdkrachten van Che en William Alexander Morgan, een Amerikaanse staatsburger, vallen op 31 december 1958 Santa Clara aan. Uiteindelijk verliezen de soldaten van Batista de strijd van Castro's troepen, de 'Beweging van 27 Juli' (M-27-7), en wordt deze dag gezien als het beslissende moment in de Cubaanse revolutie omdat Batista op 1 januari 1959 al heel vroeg Havana verliet om uit Cuba te vluchten. Op 8 januari 1959 trekt Che met Cienfuegos Havana binnen. Op de voet gevolgd door Fidel Castro.

Dit dus. De slag van Santa Clara, ook in het héél kort. Maar. Klik door op de links en kom zo meer achtergrondinformatie te weten. Als je dat interessant vindt tenminste ;-)

Santa Clara voor ons

Uiteindelijk klaart de lucht een beetje op en wordt de regen langzaam minder. Zo naderen we tegen half 4 Santa Clara. Als we de stad binnen rijden zien we weer een heel andere stad met een andere sfeer. Leuk!

Jorge had zijn netwerk al geraadpleegd en er was al onderdak geregeld bij Hostal las Arecas. Voor ons en, in dezelfde casa, ook voor hem. Ook hier worden we weer warm en vriendelijk welkom geheten (er was iets met namen hè?) en krijgen we onze kamer te zien. Keer op keer blijf ik me verbazen over de inrichting. De tijd is zo stil blijven staan, ik ben benieuwd hoe lang ze, de casa particulares, deze charme vast blijven houden wanneer het toerisme nog meer groeit.

Bij elke casa worden onze gegevens zorgvuldig in de administratie genoteerd: paspoort – en visumgegevens, datum check in & check out. Nadat alle formaliteiten zijn afgerond, gaan we de stad verkennen. We hebben een plattegrond meegekregen en zien dat we alweer heel dicht bij het centrum zitten. Hier bevindt Parque Vidal, dé ontmoetingsplaats van de stad, en is letterlijk het centrum van Santa Clara. Onder andere het Teatro de La Caridad, het Palacio de la Salsa, de Plaza del Mercado Central, een dansschool en twee hotels liggen aan dit park. Het heeft de nodige wifi-hotspots te zien aan de grote hoeveelheid Cubanen die aan hun telefoon geplakt zitten. Wij niet, wij fotograferen alleen maar.

De bomen in het park worden bewoond door ontelbaar veel vogels. Laat ik het zo zeggen, ik denk dat ze daar overnachten. Het is een gekwetter van vanjewelste maar na zonsondergang wordt het gewoon stil. Toch had ik niet goed over de vogels nagedacht toen ik plaatsnam op een bankje. Onder een boom. Met vogels. Terwijl er nog een waterig zonnetje scheen. Need I say more?

Langzaam zakt toch het zonnetje en we willen – voor het diner – meer van de stad zien. We gaan aan de hand van onze plattegrond maar wat dwalen en komen in de straat van de Catedral Santa Clara de Asis. Prachtig om de buitenkant te zien. De binnenkant blijft voor ons een geheim.

We dwalen verder. En ik durf zomaar aan Cubanen te vragen of ik hen mag fotograferen. En ze zijn blij, ze vinden het leuk en ze vragen géén tegenprestatie in de vorm van geld. Waarom heb ik dit niet eerder gedaan in andere steden?
Ergens weet ik het antwoord wel. Dit is voor mij 'out of the box'. Ik wil niet aan mensen vragen of ik een foto mag maken. Niet wanneer ik zo door een stad dwaal. Eigenlijk gewoon nooit. De gastvrouwen en -heren van onze accommodaties heb ik – tot nu toe – allemaal mogen fotograferen. Netjes gevraagd. Ook de reacties waren leuk. Soms moest er nog even lippenstift worden opgedaan. Of een kapsel in model gebracht worden. Maar ik heb het wél gedaan. Dat was ook gemakkelijker. Iets met al contact hebben en zo.

Maar nu?

Kijk, ik kan stiekem een foto maken maar dan is het niet de foto die ik voor ogen had. Nu ook niet maar ik heb wel interactie met mensen. En dat is wel héél leuk. Misschien moet ik mijn schaamte voorbij …

Verwonderd wandelen we verder door de winkelstraten en de – gerenoveerde – boulevard. Dit is, net als Sancti Spiritus, wel een stukje heel modern Cuba. Onderweg waren we ook al een Mc Donalds tegengekomen. De eerste die we tot nu toe gezien hebben in heel Cuba. In boeken en op internet wordt gezegd dat dit niet de mooiste stad van Cuba is, maar leuk is het hier wel. Of zou dat komen door de vele studenten die in deze universiteitsstad hun onderkomen hebben?

Het is nog geen tijd om terug te gaan naar onze case maar het is wel tijd voor een aperitiefje. We laten ons verleiden om – bovenop een gebouw, in de open lucht – aan het Parque Vidal een cocktail te gaan drinken. De cocktail was goed en niet duur. Hier konden we even op vooruit tot aan het diner ;)

Diner @ La Casona Guevara

Jorge had ondertussen navraag gedaan voor een goed restaurant. Hij kwam met het voorstel 'La Casona Guevara'. Niet ver van onze casa en de eigenaar (m/v) was nauw verbonden met de 'Guevara-familie'... In alles proef je toch dat dit ook voor de Cubaan van nu heel erg belangrijk is. Ze zijn trots op hun land en geschiedenis.

Het restaurant was zo gevonden. Niet ver hè?! Maar het was even passen en meten of er ook plaats was. Vrijwel de gehele ruimte werd ingenomen door een groep – Nederlandse – toeristen. Je weet wel, die uit zo'n grote bus vrij gelaten worden. Maar wij konden erbij en mochten van de kaart bestellen. En ook hier hebben we heerlijk gegeten.
Saillant detail: de live-muziek zat zo ongeveer aan onze tafel. Niet fijn …

Wel hebben we lol gehad om de groep toen het moment van afrekenen kwam. We hebben ze (= de Nederlanders) niet geteld, maar het zal een 20-tal geweest zijn. Iedereen wilde apart afrekenen. Hier werd een complete lijst voor opgesteld die uiteindelijk tot op de cent moest kloppen. Dat heeft even geduurd … ;-)

Wanneer de groep toeristen weg is en het bandje bijna op punt van vertrekken staat, krijgen wij nog een drankje naar keuze van het huis. Altijd lekker!

Na het diner maken we nog een korte wandeling door de stad maar er is niet echt heel veel meer te beleven en we besluiten dat het bedtijd is.

Dit artikel bevat een affiliate-link.