Eigenlijk leg ik alles vast op de digitale plaat en vind ik ook – bijna – alles leuk om te fotograferen.

Straatfotografie

Kijk, straatfotografie (mens & omgeving) vind ik geweldig. Een beetje rondstruinen door een stad of dorp en daar (te) veel foto's van maken. Mensen een beetje stiekem op de foto zetten zonder dat ze het in de gaten hebben? Geweldig want dan hoef ik niets te vragen. Of wat wikipedia zegt:

Straatfotografie is een fotografiegenre waarbij mensen op publieke plaatsen zoals straten, parken en metrostations gefotografeerd worden zonder dat ze zich daar bewust van zijn.

Toestemming vragen

Maar soms móet je simpelweg toestemming vragen om een foto te mogen maken.

In Havana wandelt de 'autenthieke' Cubaan rond met een vergunningsplaatje van de gemeente. Zodra je hen op de foto wilt zetten, zul je moeten dokken. Niets vragen, een foto maken en niets betalen, levert dan ook vrijwel altijd ruzie op met de geportretteerde. Het is namelijk hun werk.

Zelf heb ik daar niet zoveel mee, ik zie liever de gewone mens. Maar ja, dat toestemming vragen hè, dat ligt zo ver buiten mijn comfortzone.

In Havana heb ik het wel gedaan hoor, toestemming gevraagd en geld betaald. Maar dat was een groep mensen die er niet op uit was om geld te verdienen. Voor mijn gevoel ligt dat anders. En ik ben dan ook blij met deze foto's. Het heeft me er overigens wel van weerhouden om meer foto's van mensen te maken. Achteraf heb ik daar heel veel spijt van.

De schroom voorbij

Op een gegeven moment ben ik tóch over mijn schroom heen gestapt. Nee heb je en ja kun je krijgen. Deze mensen vonden het een eer dat ze gefotografeerd werden. Tenminste, dat is wat er in gebrekkig Spaans plus met handen en voeten werd gecommuniceerd ;-)

Wat vind jij? Kun je zelf een verhaal bij de foto's verzinnen?
En zo ja, schroom niet en deel het met ons!