Twee minuten voordat we door de wekker ruw uit onze slaap gewekt zouden worden, werd Janet wakker. Een innerlijk klokje. Jammer genoeg hebben we beide net zo budget geslapen als de naam van het hotel aangeeft ;)

Schiphol Airport

Iets over 7 reed de shuttlebus voor. De buschauffeur had of een slecht weekend achter de rug of last van een gruwelijk ochtendhumeur. De passagiers konden in zijn ogen niet veel goed doen. Toch heeft hij ons een 20 minuten later keurig voor de ingang van Schiphol airport afgezet. Drie uur voor ons geplande vertrek. Om in de relax-stand te blijven, heb je deze tijd ook écht nodig.

Formaliteiten

Persoonlijk geef ik de voorkeur aan Eindhoven Airport. Klein, overzichtelijk en vaak heb ik dan alleen handbagage. Schiphol is toch net een ietsje anders. We hebben vooraf online ingecheckt maar drop-off van de bagage kost – veel – tijd. Zeker als er een zwaar transpirerende dame op leeftijd voor je staat en niet de juiste vluchtgegevens heeft, moet omboeken of whatever.
Hierna werd onze handbagage gescand. En wij ook. Met een soort van röntgenapparatuur en een fysieke controlecheck. Om het verhaal compleet te maken, mijn bakje met vloeistoffen, camera, telefoon en dergelijke werd er uit gepikt. Mijn camera was de boosdoener maar mocht na een grondige inspectie weer met mij mee. De paspoortcontrole was een eitje. Drie mensen voor ons, geen criminelen en geen openstaande boetes.
De laatste check werd gedaan door het grondpersoneel van KLM waarna wij het vliegtuig mochten betreden.

Vlucht KL0723

Vooraf was melding gemaakt van een gewijzigde vertrektijd, 10 minuten eerder. Uiteindelijk hebben we met 30 minuten vertraging het luchtruim gekozen. Tot mijn verbazing zijn we via Zeeland, België, Normandië en Bretagne naar de Atlantische oceaan gevlogen. Om preciezer te zijn, ter hoogte van Nantes.

Eigenlijk slaat mijn verbazing nergens op want ik had simpelweg geen idee. Toch dacht ik dat we via Engeland en Ierland zouden vliegen. Het zal maar zo in je hoofd zitten ...

Op het moment van schrijven moeten we nog 3,5 uur vliegen naar Havanna en ik kan niet anders zeggen dan dat de verzorging uitstekend is. Voldoende eten, drinken en te snoepen. Zojuist hebben we ook de 'customs declaration for passengers' in moeten vullen. Ik twijfelde een beetje bij de aangifte van 'animals op vegetables products'. Mogen mijn droge worstjes nu wel of niet Cuba in?
De oplossing ligt voor de hand: we eten zoveel mogelijk op en de rest laten we in het vliegtuig achter. Toch?

Vermaak

Onze vlucht duurt 10 uur en 20 minuten. Best lang maar de tijd vliegt. Haha, woordgrap. We vermaken ons prima. Er zijn goede films beschikbaar, we doezelen, eten en drinken. Spelletjes op telefoon of tablet zijn een uitkomst en ik heb mooi de tijd om wat woordjes te tikken. Tot nu toe geen enkele verveling!

José Martí International Airport

Ons vliegtuig heeft tijdens de vlucht de vertraging ruimschoots ingehaald. Om 15.32 uur lokale tijd landt vlucht KL0723 op Cubaanse bodem. Wat we zien is een klein vliegveld met enkele vliegtuigen, wat lichte bewolking en een zonnetje wat daar af en toe doorheen piept. En dan is het wachten tot de autoriteiten toestemming geven om uit te mogen stappen. Exact een half uur later kwam de 'go' en kwamen we in de mallemolen terecht. Een mallemolen van wachten en veel geduld hebben.

Controles

Zolang de meute liep, sjokten wij vrolijk mee. Tot aan de paspoortcontrole, hier stroopte de stroom mensen direct op. Paspoort alleen was niet voldoende, ook werd er een foto gemaakt. In mijn geval zónder brilleke op mijn neus. De inhoud van onze handbagage werd nogmaals gecheckt want ja, onderweg hadden we natuurlijk ruimschoots de mogelijkheid om van alles mee te nemen. En niet dat de extra controle veel voorstelde. Het personeel was meer met elkaar bezig dan met de bagage op de band. Iedereen werd ook geacht door het detectiepoortje te lopen. Maar ook daar werd er nauwelijks gekeken naar de passagiers.

Koffer

Van landing tot aankomst bij de - stilstaande - bagageband waren we anderhalf uur verder. Wachten werd ons lot. En met ons vele anderen. Mondjesmaat kwamen de koffers door. Tot de band weer stopte en de bagage van een volgende vlucht werd aangekondigd. Lichte stress want geen koffers ...
Gelukkig waren we niet de enige en werd er uiteindelijk actie ondernomen. Wellicht iets met een vergeten wagentje? Of de pauze van het grondpersoneel?

Maar ... eind goed, al goed. Met onze koffers konden we door de passage 'niets aan te geven'. Niet dat we niet eerst in de verkeerde rij hadden gestaan. Iets met niet snappen ... ;)

Geld wisselen

Van meerdere kanten zijn we gewaarschuwd voor geld wisselen op het vliegveld. Men besodemietert je waar je bij staat en je Euro's verdwijnen als sneeuw voor de zon. Toch moet er gewisseld worden anders kom je never nooit in La Habana terecht. De wisselkantoren waren niet echt duidelijk aangegeven zodat er hulp werd gevraagd aan een man met badge aan zijn broek. En dat zegt natuurlijk helemaal niets ;)
Maar goed, de beste man gaf ons de tip om op de eerste verdieping te wisselen. Daar was het minder druk dan buiten de aankomsthal. Zo gezegd en zo gedaan. Beiden wisselen € 50,00 om de dag daarop het restant te wisselen bij de bank. Tegen een betere koers.

Illegale taxi?

Terloops werd gevraagd waar we heen moesten. De man kende het adres, vertelde ons taxichauffeur te zijn en wilde ons wel wegbrengen. Tarief was 25 CUC. Niet goedkoop maar ook geen vreemd bedrag. En wie zijn wij om dan tegen dit gemak nee te zeggen?
In rap tempo werden we naar zijn auto geleid terwijl hij in die tussentijd met heel veel mensen op de een of andere manier contact had. Een groet, een paar korte zinnetjes, een zwaai. Hij was duidelijk bekend op het vliegveld.
Op zijn auto hebben we geen enkel teken kunnen ontdekken dat het ook daadwerkelijk een taxi was. Maar who cares, hij bracht ons naar de plek van bestemming. Zijn rij-stijl liet zwaar te wensen over en ik vertrouwde er maar op dat het goed zou komen gezien de niet gedeukte staat van zijn auto ...

Casa Gross

Voor de deur werden we afgezet, Habana 209. En we vroegen ons af in welke uitdaging we terecht komen. Smalle straten, auto's die her en der geparkeerd staan,fietstaxi's, aan de buitenkant een bouwval. En over 2 dagen staat onze gehuurde auto hier ...

Onze casa bevindt zich op de eerste verdieping en er lijkt geen einde te komen aan de trap. De verdiepingen zijn hier toch wel een meter of 5 hoog. Minstens. We worden begroet door één van onze twee gastvrouwen, Maria en Dalia, moeder en dochter. Maar wie nu wie was, is niet blijven hangen. Foei!

Ze spreken nagenoeg geen Engels en met Janet haar Spaans en het betere handen- en voetenwerk verontschuldigen zij zich voor de kamer waar wij de eerste nacht moeten slapen: twee bedden en net de ruimte om in je bed te kunnen stappen. De kamer is 5 meter hoog. Dat dan weer wel. Morgen krijgen we een grotere, betere kamer met hopelijk warm water in de douche ...

La familia

Ondanks de goede zorgen in het vliegtuig nemen we toch een akelig leeg gevoel in onze maag waar. Eten en de eerste cocktail is nu belangrijk. Onze gastvrouw wijst ons de weg naar een goed en typisch Cubaans restaurant: La familia. Zegt ze. Binnen babbelt ze nog wat met de bediening en wij denken dat ze haar provisie gelijktijdig heeft geïnd. De muziek was leuk, het eten was niet slecht maar veel en veel te duur. Voor deze avond was het oké omdat we te moe waren om in een vreemde stad zelf een restaurant te vinden in het donker. Morgen doen we het anders ;-)

Knock out

Terug in de kamer zijn we zo moe dat we direct knock out gaan. Hierdoor voelen we de volgende ochtend pas dat de matrassen toch niet zo heel denderend waren. Het hoofdkussen heeft overigens naast mijn bed gelegen, want te dik.