Keurig op tijd worden we – voor de wekker – wakker. Wellicht komt dat ook door de ventilator. Halverwege de nacht hebben we deze koele bries al omgedraaid zodat onze lakens niet wegwaaiden. Maar het blijft geluid maken. En dan ook nog de niet meest jofele matrassen. Kortom, klokslag 8 zaten we aan de ontbijttafel. Fris gewassen, na opnieuw een koude douche.

Ontbijt

Aan de ontbijttafel zaten al een Duits en een Zwitsers stel. De Duitsers hadden het plan om met het openbaar vervoer (bussen) door het land te trekken. De Zwitsers hadden hun eigen fietsen bij zich. Best decadent om dan met je 'eigen' huurauto Cuba te willen ontdekken. Toch?

Maar goed, het ontbijt. We konden kiezen of we koffie of thee bij het ontbijt wilden. Koffie wordt hier veel sterker gezet dan in Nederland en vaak puur of eventueel met suiker gedronken. Dit is te heftig voor ons, haha, zeker op de vroege morgen. Er wordt dan ook een kan met hete melk bij geserveerd.

Bij het ontbijt hoort een bordje met klaargemaakt fruit: papaja, guave en banaan. Op tafel staat een grote kan met guavesap. De smaak is even wennen, een ietwat weeïg maar eigenlijk wel goed te doen.

Bij de twee bolletjes witbrood mogen we de vorm van de eieren kiezen: omelet, roerbakken, uitsmijter. Geen bijzonder ontbijt, niet slecht maar ook niet echt goed. Het is vulling en je kunt er op vooruit tot de lunch. Zoiets.

Verhuizen van kamer

Na het ontbijt is het zover, we pakken onze spullen om te verhuizen naar de kamer op de balustrade. En deze ziet er beduidend beter en ruimer uit. Een korte check en geen warm water. We zullen het ermee moeten doen.

Geld wisselen

Van vrienden en bekenden in Nederland hadden we al gehoord dat het lastig was om aan Cubaans geld, de Cuban Convertible Peso kortweg CUC, te komen. Ook het wereld wijde web staat hier vol van. Onze betaalpassen schijnen daar niet te werken en met een creditcard moet je erg veel provisie betalen. Wat is dan wijsheid? Neem je voldoende zo niet al het geld mee in Euro's om daar te wisselen of mag het iets meer kosten en ga je voor de creditcard?
Wij hebben, zeker de eerste dagen, met heel veel geld rond gesjouwd maar dat minderde in rap tempo, Cuba is niet echt goedkoop te noemen.

Deze ochtend moesten we eerst geld wisselen bij de bank en nietsvermoedend stapten wij naar binnen. De rij buiten was voor de pinautomaten en vast niet voor ons. Dachten we. Niets bleek minder waar. Door de beveiligingsmevrouw werden wij vriendelijk doch dringend verzocht om achteraan in de rij plaats te nemen en geduldig te wachten op onze beurt. Na een half uur was de rij dusdanig geslonken dat we in de - met airconditioning gekoelde - bank, op stoelen, mochten wachten. Maar dat levert wel weer leuke gesprekken op met wachtende toeristen ;)
Nog een half uur later konden we onze Euro's wisselen voor grotendeels de CUC's maar ook een beperkt bedrag aan pesos. Dat laatste zou wel eens handig kunnen zijn op marktjes en zo.

Plaza de Armas, het plein van de wapenen

In het boek van Janet staan wandelroutes door de oude stad en we besluiten twee wandelroutes te combineren: de historische route en de Hemingway-route. Beiden starten op het Plaza de Armas. En laat dat nu – na het bestuderen van de plattegrond – op een steenworp van onze casa zijn. We zitten een paar minuten lopen van de Obispo, dé winkelstraat van Habana Vieja. En deze straat begint, of eindigt, bij het Plaza de Armas.

Habana Vieja werd gesticht door de Spanjaarden in 1519 in de natuurlijke haven van de Baai van Havana. Kort daarna werd het Plaza de Armas aangelegd en is hiermee het oudste plein van Havana. Van hieruit is Havana verder uitgebouwd.

Rondom het plein is, met uitzondering van de zondag, een tweedehands markt met voornamelijk boeken. Maar je kunt ook op een terrasje genieten van de voorbijgangers (Cubanen én toeristen) en de muzikanten die speciaal voor jou hun muzikale kunsten ten toon spreiden. Let op, laat na afloop wel even wat kleingeld van eigenaar wisselen ;-)

Midden op het plein, tussen de koningspalmen, staat het witmarmeren standbeeld van Carlos Manuel de Céspedes (1819 – 1874), in Cuba ook wel de vader des vaderlands genoemd. Hij was één van de aanvoerders die vocht voor de onafhankelijkheid van Cuba tegen de Spanjaarden.

Het Museo de los Capitanes Generales ligt aan één van de zijden van het Plaza de Armas en werd in 1776 opgetrokken om als onderkomen voor de Spaanse kapiteins-generaal te dienen. Na een roerige geschiedenis wordt het vanaf 1960 het museum van de stad.
Hier hebben we een blik naar binnen geworpen, even overlegd en besloten – voor nu – nog geen musea aan de binnenzijde te bekijken. Er was buiten nog zoveel te zien …

We hebben dus de schitterende interieurs, wapens, vlaggen en attributen uit de onafhankelijkheidsoorlogen, collecties porselein, historische documenten en marmeren baden gemist in een decor dat perfect laat zien hoe de Spanjaarden er in de koloniale periode leefden.

Aan de overkant van het plein bevindt zich het Palacio de los Condes de Santovenia, het huidige 5* hotel Santa Isabela. Ook hier zijn we aan voorbij gelopen. Past niet echt in ons budget ;-)

El Templete, een klein neoklassiek tempeltje (1828), is hiernaast gebouwd maar staat in de steigers en is niet toegankelijk. De oorsprong van het tempeltje stamt uit 1519 en markeert de exacte plaats waar Habana Vieja werd gesticht en de eerste mis werd gehouden.

Het Castillo de la Real Fuerza, het oudste fort van de stad, ligt aan de noordkant van het Plaza de Armas en wordt omgeven door een slotgracht. Het fort wordt beschouwd als het oudste stenen fort in Amerika en werd in 1982 opgenomen als onderdeel van de UNESCO World Heritage (kijk hier voor een compleet overzicht).

Bovenop een torentje van het fort staat het symbool van Havana, namelijk La Giraldilla. Dit figuurtje bestaat uit een bronzen afbeelding van Ines de Bobadilla, de enige vrouwelijke gouverneur van Havana en vrouw van ontdekkingsreiziger Hernando de Soto. Ze stond jaren de horizon af te turen om te kijken of haar man terugkwam van een expeditie naar Florida. Als ze had geweten dat hij inmiddels was overleden ...

Plaza de San Francisco

Al dwalend door de Oficios, de oudste straat van de stad, komen we terecht op het Plaza de San Francisco. Hier worden we verrast door een soort van kunstwerk wat men nog aan het opbouwen is: gekleurde beelden van katten. Het ziet er vrolijk uit en we zijn benieuwd hoeveel katten er uiteindelijk komen te staan.

Rondkijkend op het plein zien we, naast de dominerende kerk, prachtige gebouwen staan. Ook grenst het plein aan de Terminal Sierra Maestra. Heel soms legt hier een cruiseschip aan met Cuba in het Caribisch progragramma. Aan de westkant van het plein loopt de hoofdweg door de haven en staan nog twee grote kantoorgebouwen.

Een blik op de kerk 'Iglesia y Convento de San Francisco de Asis' leert ons dat we de toren kunnen beklimmen. Maar eerst is het tijd om te eten ;-)

In een zijstraatje van het Plaza de San Francisco lopen we tegen een binnentuin als restaurant aan, Jardín del Oriente. De prijslijst zegt 'goedkoop' en het is er druk. We sluiten aan in de rij en raken aan de klets met Engelsen. Door de lange wachttijd hebben we er geen bezwaar tegen dat ze met ons een tafel delen. Ik denk dat de doorstroming van gasten overigens veel sneller kan wanneer het bedienend personeel een tandje bijzet. Al met al hebben we lekker en gezellig gegeten maar bovenal weer voldoende energie opgedaan om de 46 meter hoge klokkentoren te gaan beklimmen.

Iglesia y Convento de San Francisco de Asis

Vanaf 1579 was dit één van de meest prestigieuze religieuze centra van Havana, een soort van missionarissenschool voor fransicanermonniken die van hieruit vertrokken naar bestemmingen in heel Spaans-Amerika. De huidige kerk is in 1739 gebouwd op de plaats van het oorspronkelijke gebouw.

We betalen de entree, wandelen door de kerk en aanliggende gebouwen en zoeken de weg naar de klokkentoren. Overal staan mensen die ons, ongevraagd, vriendelijk de weg verder wijzen. Handig maar is dat echt nodig of hoort het bij de werkverschaffing?

Janet blijft halverwege steken, de houten trap is niet echt de juiste uitdaging voor haar hoogtevrees. Ik ga tot boven en tref daar een prachtig uitzicht aan. Over de baai. Over het Plaza de San Francisco. Over Habana Vieja. Dit is maximaal genieten.

Over de Oficios gaan we weer richting het Plaza de Armis en starten – eindelijk – onze wandelroute. Er is ook zoveel te zien. Via de Obispo, de gerenoveerde winkelstraat die het plaza de Armas met het Parque Central verbindt, en kleine zijstraatjes komen we op het volgende plein.

Plaza de la Catedral

Het Plaza de la Catedral is perfect gerestaureerd en wordt aan 3 kanten omsloten door een reeks 18de-eeuwse aristocratische herenhuizen. De eerste huizen werden rond 1600 gebouwd op deze plek maar het was toen nog moerasland. Vandaar ook de oorspronkelijke naam: Plaza de la Ciénga, Moerasplein.

De relatief kleine Catedral de la Habana wordt beschouwd als het perfecte voorbeeld van de Cubaanse barokstijl. Toch wordt de symmetrie van de buitenkant doorbroken door de torens. De rechter is duidelijk breder dan de linker. Jammer genoeg was de kathedraal voor mij, met mijn onbedekte schouders en korte broek, verboden terrein. Janet mocht wel naar binnen maar was niet echt onder de indruk toen ze weer terugkwam.

Onze weg vervolgt zich via de Obispo en de zon staat al laag aan de horizon wanneer we bij het Parque Central en het Capitolio Nacional aankomen. Deze omgeving is dé verzamelplaats voor alle oldtimers waarvan de meeste een taxi-vergunning hebben. Van alle kanten klinkt het dan ook 'taxi?' 'taxi?' 'taxi?' waarop we steevast 'nee' knikken.

Parque Central

Parque Central ligt grotendeels in de schaduw en wordt het voornaamste plein van Habana Vieja genoemd. Het ligt op de grens van Habana Vieja en Habana Centro. De doorgaande weg is de Paseo del Prado, kortweg El Prado genoemd, en ontleent de naam aan het stukje boulevard wat naar de zee loopt.

De Malecón

De zon was net onder toen we bij het beginpunt van de Malecón, de beroemde 7 km lange boulevard, aankwamen. We zijn gaan zitten op de balustrade om te genieten van de laatste spoortjes daglicht en – heel stiekem – uit te rusten van een wel heel vermoeiende dag.

Domino

Onderweg terug naar onze casa, passeerden we in onze straat een groepje mensen. Vier mannen zaten aan een tafel, midden op straat, fanatiek een spel te spelen. De mensen er om heen gingen eveneens op in het spel maar ook in het gesprek met elkaar. Bij nader inzien bleken de mannen domino te spelen. Met de Cubaanse spelregels. En ik wilde ze dolgraag fotograferen …
Ik vond het ongepast om het of stiekem of ongevraagd te doen. Dat werd dus 'keihard' onderhandelen tussen bedragen die varieerden tussen de 1 en 5 CUC. In principe weiger ik om mensen te betalen wanneer ik een foto wil maken. In de oude stad lopen ook Cubanen met een dikke sigaar, authentieke kleding én een identiteitspasje je te verleiden om een foto te maken. Voor 1 CUC. Ze worden boos als je wel een foto maakt maar niets betaalt want 'It's my job!'.
Daar pas ik dus voor. Maar hier, dit was anders. Zij waren er in beginsel niet op uit om geld te verdienen, ze waren fanatiek aan het spelen. En ik wilde foto's. Je snapt het al?