Geloof het of niet, een wekker is – in ons geval – overbodig in Cuba. Of zijn we gewoon al aan een nieuw ritme en een nieuwe tijdzone gewend? Jetlag? Wat is dat? ;-)
Nou ja, in ieder geval op tijd om nog even een korte – koude – douche te pakken voor het ontbijt. De geiser was namelijk gister na mijn douche op storing gesprongen. Onze groene vriend heeft braaf de hele nacht op de douchekop geslapen. Denk ik. Om hem ter wille te zijn, zetten we het raam een stukje open zodat hij er uit kan. Of zijn vriendjes naar binnen. Maar dan zijn wij weer vertrokken …
Ontbijt
De overdekte plaats buiten, daar waar we gisteren ook ons diner hebben genuttigd, is eveneens de plaats voor het ontbijt. De temperatuur is zwaar aangenaam en het zonnetje piept af en toe tussen de wolken door. Een verademing na de regen van gisteren. Naast de casa zit een basisschool. Tenminste, we horen de vele kindjes en vertalen dat voor ons naar school. Het klinkt leuk, gezellig, gemoedelijk.
Ondertussen wachten we, aan de al gedekte tafel, op ons ontbijt. En dat ontbijt is om door een ringetje te halen. Nu vind ik het nog vervelender dat we gisteravond geen foto's van het diner hebben gemaakt.
Na het ontbijt heeft Sandy tijd voor een praatje in het gebrekkige 'Spanglish'. (Jaja, ik weet ondertussen dat hij Sandy heet, check zijn t-shirt!) Hij is erg aardig en het gesprek verloopt moeizaam. Maar hij vindt het leuk en wij ook. Zijn tante in Viñales heeft verteld dat er erg veel toeristen zijn en gaat voor ons op zoek naar een slaapplaats. We moeten ons vandaag zo snel mogelijk bij haar in Viñales melden. Zegt ze.
Voor maar ook tijdens het ontbijt hebben we al een beetje het plan voor deze dag bepaald. We zitten in hét tabaksgebied van Cuba. Hier kun je niet weg zonder op een plantage en/of in een fabriek te zijn geweest. De tabaksfabriek zit op een steenworp afstand van de casa, maar wij willen eerst naar een plantage. We voelen een lichte 'druk' van Sandy om eerst de fabriek te bezoeken maar negeren dit.
Tabaksplantage Alejandro Robaina
De chico van gisteren heeft ons de weg gewezen naar de plantage van Finca Montesino. Volgens Sandy was dat allemaal nep en bedoeld om ons, toeristen, geld uit de zak te kloppen. In onze Cuba-gidsen werd Tabaksplantage Alejandro Robaina genoemd. En de wens om hierheen te gaan was direct de eerste botsing met Jorge.
Om eerlijk te zijn, deze plantage lag precies de andere kant op dan de route naar Viñales. En Jorge wilde ons naar Finca Montesino brengen. Dat lag namelijk wél op de route. Lees nog even terug, iets met chico, Montesino, nep? Maar ook onze chauffeur wilde daarheen? Wat nu?
Eigenwijs als wij zijn, besloten we dat we toch naar Alejandro Robaina wilden gaan en, onder protest, stuurde Jorge zijn taxi de weg op. Een 25 km later en een enkele keer de weg vragen, stonden we dan op de plantage die we wilden bezoeken. En er was geen enkele toerist!
Gelukkig werden we een welkom geheten door, ja door wie? Waarschijnlijk één van de gidsen of zo. Hij zal ongetwijfeld zijn naam hebben gezegd, maar had ik al verteld dat ik slecht ben in namen? De beste man vertelde dat we 'dikke vette pech' hadden. Het tabaksseizoen was die dag officieel begonnen en pas tegen de avond werden de eerste planten toevertrouwd aan de rode aarde. Neemt niet weg dat hij ons wel een rondleiding kon geven door het bedrijf.
Als eerste werd er aan de hand van foto's uitleg gegeven over het bedrijf en de tabaksplanten. Heb ik al gezegd dat ik daar ook erg slecht in ben? Ik laat me liever afleiden door mooie beelden dan verleiden door mooie praatjes. Hahaha. Oops.
Er zat ook een andere meneer te wachten op de toeristen want hij kon de échte sigaren rollen.
Het was onmogelijk om hier een sigaar voor het thuisfront te kopen. Op mijn vraag of ik misschien een sigarenbandje kon krijgen (we hadden al een fooi gegeven), werd ik met een andere man meegestuurd. In zijn woning kreeg ik het felbegeerde bandje en meteen de kans om één of meerdere sigaren te kopen. Hoezo onmogelijk? ;-)
Wat maakt Alejandro Robaina zo bijzonder?
De vegas, spaans voor tabaksplantage, is een niet officiële toeristische attractie en wordt gerund door de eigenaren zelf en niet door de staat. Dit draagt uiteraard bij aan de authenticiteit maar het betekent ook dat de plantage moeilijker te vinden is zonder wegwijzers. Terwijl de meeste tabaksplantages tabak produceren voor één of meerdere sigarenmerken van de staat, is Alejandro Robaina de enige plantage die uitsluitend tabak verbouwt voor het eigen merk. Dit merk is in 1977 ontstaan als eerbetuiging aan de legendarische patriarch Don Alejandro Robaina, waarvan zijn afbeelding op elke sigarenkist is geplaatst. Het was toen het derde nieuwe merk sinds de revolutie van 1959 en is vernoemd naar de kleinzoon van de grondlegger die de plantage in 1845 heeft gekocht. Vanaf dat moment heeft de familie tabak geteeld op hun waardevolle tabaksvelden bij Chuchillas de Barbacoa. Dit ligt in de San Luis zone van de Vuelta Abajo tabaksregio. Volgens de kenners worden hier de beste en lekkerste sigaren van de wereld gemaakt. Op 91-jarige leeftijd is Alejandro in april 2010 overleden maar alles ademt nog zijn sfeer uit.
De rondleiding door de plantage duurt ongeveer 40 minuten en kost 2 CUC per persoon.
Interessante links:
Tabaksplantage Finca Montesino
Op het moment dat ik dit schrijf, zijn we al lang en breed weer thuis. Hebben we zelfs de kerstdagen al achter de rug. En ben ik meer informatie aan het zoeken over de plaatsen die we bezocht hebben. En ik heb lol.
Jij?
Ja, ik!
En waarom?
Nou, omdat er bij heel veel zoekopdrachten deze website hoog in de resultaten getoond wordt. Maar dat kan ook aan mijn Google-account liggen. Hahahaha.
Maar goed, Finca Montesino.
De chico en de chauffeur hebben deze plantage aangeraden. En al lachend stemmen we toe om hier ook naar toe te gaan. Hier kunnen we de sigaren proeven, kopen en rondkijken. Op het land worden al tabaksplanten in de grond gestopt. Er staan bussen, er zijn veel toeristen en er is zelfs een mevrouw voor de Cubaanse koffie. MAAR om 11.00 uur zitten we hier al aan de vers geperste rietsuiker met rum te slobberen. Ook een specialiteit ;-)
Het was leuk, maar we zijn vooral blij dat we eerst naar Alejandro Robaina zijn geweest.
Viewpoint Viñales-vallei
Van hieruit is het niet zo heel ver meer naar Viñales en raast Jorge door over de nogal smalle en slechte wegen. Achterin proeven we bijna de irritatie wanneer hij (en met hem nog vele anderen) achter een (toeristen)bus moet blijven plakken. De slingerwegen laten het niet toe om in te halen.
En dan zijn we er. Adembenemend mooi. Het uitzicht over de Viñales vallei. Deze vallei is één van de opvallendste en mooiste landschappen van heel Cuba. Zegt men. Verspreid over de vallei zijn kalkstenen pijlers die je een uniek uitzicht geven. Deze 'mogotes' (karstformaties) zijn 160 miljoen jaar geleden gevormd door erosie. In 1999 werd de Viñales Vallei uitgeroepen tot werelderfgoedlocatie van UNESCO.
Ik kan hier uren naar kijken, het licht zien veranderen en foto's maken. Toch duurt onze stop niet echt lang. Iets met casa en wellicht geen slaapplaats hebben. In de auto zie ik beelden voorbij schieten die ik vast wil leggen op de digitale plaat. Helaas is het voor Jorge niet mogelijk (?) om op die plaatsen ook daadwerkelijk te stoppen.
Interessante links:
Casa Royal
In Viñales is het even zoeken maar evenwijdig aan de hoofdstraat staat Hostal de Gloria, daar waar de tante van Sandy de scepter zwaait. We mogen in de schommelstoelen plaats nemen terwijl zij in de telefoon klimt. Het was op dat moment (ongeveer 13.00 uur) nog niet gelukt om een bedje te vinden voor ons. Toch konden we een half uur later inchecken in 'Casa Royal', een huisje voor ons alleen en onderdeel van Hostal Aquilina. Wat een luxe! En de gastvrouw was wel erg gecharmeerd van 'onze' Jorge. Om het even naar het Nederlands te vertalen, ze vond hem wel een lekker ding ;-)
De keuken van onze casa werd verbouwd en het slot van de badkamer werkt niet. Sterker nog, Janet kreeg grote schrik toen ze het slot niet meer open kreeg. En het duurde ook even voordat het weer open was maar dat mocht de pret niet drukken. We hadden beiden een groot bed voor onszelf, een warme douche en de gastvrouw zou 'lobster' (kreeft) klaarmaken voor ons. En voor Jorge.
Prijs: 12 CUC. En dat is – voor de snelle – rekenaars onder ons: $ 12,00. Je mag dat zelf naar € omrekenen. Die koers is nogal flexibel …
Rit op paarden met grot, zwemmen & koffieplantage
Bij het 'inchecken' in de casa stond er plotseling ook een man die tochten per paard organiseerde. Nog steeds weet ik niet waar hij zo snel vandaan kwam. Feit is wel dat wij direct na de lunch verwacht werden voor een tochtje op een paard. Uiteraard tegen betaling. En waarschijnlijk veel te veel hoewel we een ietsje van de oorspronkelijke prijs af hebben gekregen.
Voor mij een grote uitdaging, het verleggen van een grens die ik nooit dacht over te gaan. Ik op een paard? Had mij dat een half jaar geleden gevraagd en ik had je vierkant uit gelachen. En nu stap ik – vrijwillig – op zo'n edel dier. Zoals ik zei, voor mij een uitdaging maar Janet had al heel wat kilometertjes op de rug van zo'n beest doorgebracht. Vroeger.
Ik zal je de details over het op- en afstijgen besparen maar ik vond het paard rijden op zich eigenlijk best leuk. Mijn rug niet. Wat wel fijn was, de paarden stonden op standje 'semi-automatic'. Oftewel, ze hadden de route al zo vaak gelopen dat ze BIJNA geen begeleiding meer nodig hadden. Totdat ze eigenwijs werden … ;-)
Bij de grot aangekomen werden we geacht ons paard te verlaten en een zoeklicht in ontvangst te nemen. Er werd voorzichtig gevraagd of we niet claustrofobisch waren en hierna konden we verder op pad. De grot was niet voor dikke(re) mensen bedoeld, vertelde onze gids. Dat werd wel heel snel duidelijk toen we onze rugzak separaat van ons lichaam door de opening konden duwen …
De toegang tot de grot was wel weersafhankelijk. In perioden met veel regen, veranderde de grot in een kleine rivier en nam zelfs boomstammen mee. Gelukkig was het nu de 'droge' periode. De grot was niet echt bijzonder evenals de twee (!) vleermuizen die tegen het plafond geplakt hingen.
Op de heenweg hadden we het meer al gezien. En we waren er zo langs heen 'gegalopeerd'. Maar onze gids verzekerde ons dat we hier terug zouden komen. Na het bezoek aan de grot. En na héél véél modder onderweg. We zaten onder, van top tot teen. En een verkwikkende duik in water van zo'n 28 graden was erg aangenaam. Saillant detail: onze gids verzekerde ons ervan dat er geen krokodillen of barracuda's in het water zaten ;-)
Aankleden was weer iets lastiger: + 30 graden, een hoge luchtvochtigheid en natte lichamen. Maar uiteindelijk zaten we weer op onze viervoeters. Op de route lag een authentieke koffieplantage. Werd verteld. Een klein hutje, één kamer mét tv. Koffieplantages die niet te zien waren. Iemand die het verhaal vertelde, inclusief de koffiebonen die daar lagen. Voor ons, de toeristen. En nog wat horeca.
Al slurpend aan onze vers open gehakte kokosnoot zagen we de lucht betrekken. Niet lang daarna zagen we de bergen in de omgeving niet meer door het gordijn van water wat naar beneden kwam. Op een enkele regendrup na, bleven wij gespaard. Maar dit was opnieuw regen …
Rust
De gids had Jorge het tijdstip door gegeven waarop we waarschijnlijk weer terug zouden zijn. Ideaal, zo van het paard de taxi in. Met hele vieze schoenen …
Ondertussen was het al tegen vijven en het autoritje door de omgeving had niet echt veel zin meer. De bezienswaardigheden die op ons lijstje stonden waren gesloten of gingen heel snel sluiten. En het regende. Opnieuw. Dus, geen foto's en terug naar onze casa om op te frissen en even horizontaal gestrekt te gaan voor het diner.
Lobster – kreeft
Doordat we in een aparte casa zaten, was het diner in Hostal Aquilina. Hier werden we meteen naar het prachtige dakterras gebracht waar de tafels al gedekt stonden.
Het beeld wat wij van kreeft eten hadden, klopte totaal niet met wat we op ons bord kregen. We waren onder andere bang om met tangen en allerlei andere enge dingen de kreeft te moeten martelen om zo iets van het vlees binnen te krijgen. Dat was dus niet zo, kijk maar:
Het eten was goddelijk, nooit geweten dat kreeft zo lekker smaakt! Of ligt dat ook aan de bereidingswijze, de omgeving, aan Cuba? Maakt niet uit, we hebben genoten!
Cuban music
De nacht was nog jong, salsa en rum lonkten. Jorge wist wat 'the place to be' was en dat bleek zowat om de hoek van onze casa te zijn: Centro Cultural Polo Montañez. Het was gezellig: muziek, dans, locals, toeristen en cuba libre. Wat wil je nog meer? Uiteindelijk rolden we rond middernacht moe maar voldaan ons bedje in.
Na de professionele dansers is het de beurt aan ... ehhhh ... de anderen ;-)
Dit artikel bevat affiliate-links