Onze wekker stond vroeg vandaag want we hebben een drukke dag voor de boeg. Playa Larga is de eindbestemming en ligt op een kleine 400 km van Viñales. Onderweg willen we nog op meerdere plaatsen onze pootjes op Cubaanse bodem planten, waaronder bij het uitgestelde bezoek aan Soroa.

'Gewond' ...

Het wordt dus een zware dag. Zeker na de onze tocht op de paarden van gisteren. Ik dacht er weinig mee geleden te hebben, maar niets is minder waar. Na een iets te korte nacht, spelen mijn spieren toch echt op. Dat is nog niet het meest vervelende, ik heb ter hoogte van mijn stuitje een open wond van een cm of 4. Van het zadel. En dat doet simpelweg pijn op elke mogelijke manier dat ik wil zitten.

Ontbijt

Kwart voor acht. Zo vroeg (!) hebben we afgesproken om te ontbijten. In tegenstelling tot het diner wordt het ontbijt wel 'aan huis' bezorgd. Dat wil zeggen, de buurvrouw is ingeschakeld omdat onze casa een op zichzelf staand gebouw is en niet bij Hostal Aquilina in de buurt ligt. En ook dit ontbijt is weer voortreffelijk! Een half uurtje later is de inwendige mens verzadigd en kunnen we er de komende uren wel weer tegen.

Drinkwater

Net voor vertrek bedenken we dat we nauwelijks nog een druppel drinkwater hebben. Voor Jorge is dat 'no problem' en hij vertrekt te voet om water te gaan kopen. En het duurt. En duurt. En duurt nog langer. We snappen er werkelijk niets meer van. Sterker nog, we beginnen ons zorgen te maken. Er zal toch niets gebeurd zijn? Eindelijk, na ruim drie kwartier, zien we Jorge weer verschijnen en hij vertelt ons dat de winkel niet eerder open was.

Kijk, dat wij – als toerist – niet weten dat een winkel niet voor 9 uur open gaat, dat kan ik nog begrijpen. Maar dat een 51-jarige Cubaan, die vast al vaker met dit bijltje gehakt heeft, dat niet weet. Nee, dat snap ik niet. Dan kom je toch terug? Ik vond dat in ieder geval zonde van de tijd. We hadden of drie kwartier langer kunnen slapen óf drie kwartier eerder kunnen vertrekken en onderweg water kunnen kopen. Toch?

Wil je weten wat er in de tussentijd aan verkeer langskwam, klik dan hier voor een kleine impressie.

Orquidario Soroa

Maar goed, met enige vertraging zijn we dan toch op weg naar Soroa. Jorge geeft de tip dat we zeker de botanische – of orchideeëntuin, de Orquidario, moeten bezoeken. Gelukkig konden we direct aansluiten bij een rondleiding met een Engelstalige gids. En daar gaat het voor mij mis. Ik word teveel afgeleid door de kleurenpracht om ook nog eens naar de verhalen te luisteren. Voor mij geen praatjes maar plaatjes. De achtergrondinformatie kan ik thuis ook vinden op het wereld wijde web. Dacht ik zo.

Deze orquidario is met zijn 3,5 ha. de op één na grootste orchideeëntuin ter wereld en er schijnen zo'n zevenhonderd verschillende soorten orchideeën te groeien en bloeien. Tweehonderdvijftig soorten zijn van Cubaanse oorsprong. De orquidario kent een tragische geschiedenis.

In 1943 trokken de Spaanse advocaat Tomás Felipe Camacho en zijn vrouw zich terug in hun buitenhuis na de dood van hun dochter Ana. Zij was op twintigjarige leeftijd overleden in het kraambed. Om het verdriet te verwerken, ging Mevrouw Camacho haar leven wijden aan het kweken van orchideeën. Helaas overleed zij ook korte tijd later. Tomás ging tot aan zijn dood in 1960 verder met het kweken van orchideeën en liet ze vanuit de hele wereld naar zijn tuin in Cuba komen. Tussen december en maart valt de belangrijkste bloeitijd en is de tuin het mooist om te bezoeken. Verder staan er in de tuin nog tientallen soorten begonia's, varens en andere bloemen. Tegenwoordig wordt de tuin ook gebruikt door de universiteit van Pinar del Rio.

We hebben prachtige bloemen, planten, bomen en kleuren gezien. En de hoeveelheid orchideeën? Ik denk dat we maar door een heel klein gedeelte van de totale tuin gewandeld zijn. Stiekem wel een beetje jammer maar we hadden een uur 'permissie' gekregen van Jorge voordat we weer verder zouden gaan. Tijd vliegt, zeker wanneer je maximaal geniet van het moois van moeder natuur.

Wil je meer foto's zien van de Orquidario Soroa, klik dan hier.

El Salto de Soroa

En ja, onze plannen voor de waterval waren anders. Iets met zwemmen in, onder en rond de waterval. En wandelen naar de Mirador de Soroa. Helaas gooide de vele regen toen roet in het eten en bezoeken we El Salto de Soroa vandaag zonder zwemkleding en zijn we op doorreis naar een ander deel van het land.

Bij de toegang tot het pad rekenen we 3 CUC per persoon af en Jorge volgt ons op de voet. Tijdens onze tocht is het pad vaak smal en glad. Het uitzicht op de op de waterval waarbij het water zich ruim 20 meter naar beneden stort, maakt het bezoek zeker de moeite waard. Nog mooier is het om in het natuurlijke bassin te badderen ...

Wil je meer foto's zien van El Salto de Soroa, klik dan hier.

Lunch @ Jorge's

Nu wacht ons een lange autorit, het zonlicht is fel en het eentonige geroezemoes maakt mij slaperig. Al knikkebollend zie ik het landschap aan mij voorbij trekken. Af en toe vallen mijn ogen ook daadwerkelijk dicht terwijl ik zo mijn best doe om wakker te blijven. Ik wil namelijk niets missen … hahaha.

Wanneer we Havana naderen speelt onze maag op. Trek heet dat en we vragen Jorge of hij een leuk restaurant weet. Hij heeft een verrassend voorstel. Zijn mama is namelijk de ALLERBESTE kok ter wereld en hij zou het leuk vinden om bij hem thuis te lunchen. Voor hem een soort van win-win. Zo kan hij ook zijn ouders en zijn zoon nog even zien voordat hij bijna twee weken met twee Hollandse dames opgescheept zit ;-)

Waarschijnlijk heeft hij zijn ouders al over ons, zijn passagiers, verteld en ze vinden het leuk dat wij er zijn. Jorge heeft gelijk, zijn moeder heeft een heerlijke salade als lunch. Ze vinden het prima als ik een familie-portret maak. Tot nu toe heb ik nog geen toestemming gevraagd om dit op internet te plaatsen. Dus, sorry, (nog) geen foto van Jorge met zijn zoon en ouders. Deze foto komt wel in het fotoboek …

Laguna de Tesoro en het Taíno Indianendorp

De komende uren zijn we onder de pannen. Jorge met zijn voet strak op het gaspedaal en wij doezelen nog steeds wat weg, kletsen en zien het landschap voorbij vliegen en veranderen. Ik blijf me verbazen over de snelwegen: een driebaansweg die in redelijk tot goede staat verkeert en waar nauwelijks verkeer is.

Wanneer we van de snelweg afdraaien komen we op een soort van provinciale weg terecht. Een weg die eveneens in een goede staat verkeert, maar waar de maximum snelheid 80 km per uur is. Dit geldt overigens niet voor Jorge ;-)

Bij Boca de Guamá, in de volksmond Boca, parkeert hij zijn gele bolide en vertelt ons dat hier de krokodillenkwekerij is. En de replica van een Indianendorp waarna hij ons naar de kassa aan het water leidt. Op dat moment komt er net een boot aan waar wij – na betaling – direct in kunnen stappen. We zijn in de volle overtuiging dat onze 10 CUC besteed worden aan een boottocht, het bezoek aan het Indianendorp en de krokodillenkwekerij.

De boot vaart door het kaarsrechte, met naaldbomen omzoomde kanaal naar het meer. Het 'laguna de Tesoro' (lagune van de schat) is het grootste zoetwatermeer van Cuba en beslaat zo'n 16 km². In de 16de eeuw gooiden de oorspronkelijke bewoners van Cuba, de Amerindianen, hun wereldse kostbaarheden in dit meer om ze - tijdens de bezetting - uit handen van de Spanjaarden te houden.

Aan de overzijde van het meer ligt het vakantiedorp Guamá, bestaande uit 49 hutten op kleine eilandjes, en is alleen per boot bereikbaar. Terwijl we de lagune oversteken, zien we op het eerste eiland de standbeelden en hutten van het Indianendorp verschijnen.

We wandelen hier kort rond en zien de overige eilanden met de hutten voor toeristen. Het vakantiedorp is op dat moment grotendeels gesloten omdat er teveel renovatiewerkzaamheden uitgevoerd worden.

Wil je meer foto's van de boottocht, de laguna de Tesoro en het Taíno Indianendorp zien, klik dan hier.

Criadero de Cocodrilos

Vol verwachting stappen we weer in de boot en vragen ons af wanneer we de krokodillen gaan zien. Varen we er langs heen? Zou het 'gevaarlijk' zijn? Hoeveel krokodillen gaan we zien? En hoe dichtbij?

Gedesillusioneerd stappen we een tiental minuten later weer aan wal zonder een krokodil gezien te hebben. We snappen er helemaal niets van. Iets met krokodillenkwekerij. Toch?

Maar wat blijkt. De Criadero de Cocodrilos staat los van de tocht die we net hebben gemaakt. Na opnieuw wat CUC's van eigenaar te laten verwisselen, mogen we het openbare gedeelte van de kwekerij betreden. De farm is in 1962 opgezet door het ministerie van visserij. als project om de toen bedreigde Cubaanse krokodil en Amerikaanse krokodil (Kaaiman) voor uitsterven te behoeden. In verschillende poelen verblijven zo'n 100.000 dieren, gesorteerd op grootte, leeftijd en soort. Het 'showgedeelte' van de farm bestaat uit een klein moeras met slingerpaadjes met enkele een soort van wilde krokodillen in waterpoelen. Als je ze tenminste kunt vinden. Elke twee weken worden de krokodillen gevoed en dit schijnt nogal een spektakel te zijn. Wij hebben alleen een beetje mogen spelen met een hengel met een stuk vel ...

In het restaurant wordt krokodillenvlees geserveerd, een - voor de Cubanen - illegale delicatesse.

Wil je meer foto's van de Criadero de Cocodrilos zien, klik dan hier.

Playa Larga

De zon zakt steeds verder en ik geef de hoop om een sunset @ sea mee te maken al op. Het is nog een kwartiertje naar Playa Larga, een klein dorp aan de kust, maar hebben we daar direct een casa?

Jorge heeft in Viñales al gevraagd waar we het beste een kamer kunnen zoeken en rijdt direct naar Villa Plata Tropical. Hier worden we begroet door een 'poco loco' chica (jaja, ik weet het, iets met namen en zo). Het is een verademing om in het Engels te communiceren. En ze heeft kamers vrij. Zowel voor ons als ook voor Jorge.

Snel brengen we onze spullen naar de kamer want de zon is bijna onder en het strand is niet ver. Ik kan niet wachten om de oceaan te zien aan de andere kant van het eiland. Eigenlijk is het niet eens de oceaan maar de Varkensbaai, de Bahia de Cochinos. De Varkensbaai is bekend door de in 1961 mislukte invasie met ruim 1500 Cubaanse ballingen. Onder andere hier kun je meer lezen over de geschiedenis die Fidel Castro verder naar het communisme heeft gedreven.

(g)een sunset, wel een mojito

Net te laat arriveren we bij het strand. De zon is onder maar we genieten van het 'blauwe' uurtje. Het licht na zonsondergang is prachtig en verder op zee zien we de bliksem flitsen. Het is zwoel en na een lange dag is het tijd voor een mojito. Aan het strand. We zijn alleen één ding vergeten ...

De mosquitos … GGRRRRR

Wil je meer foto's van de - net geen - zonsondergang zien, klik dan hier.

Villa Plata Tropical

Terug in onze casa is een verkwikkende douche meer dan welkom. En de douche is zo warm en zo lekker dat ik er spontaan kippenvel van krijg. Dit is maximaal genieten.

Dat genot is overigens snel over wanneer ik dit keer eens fatsoenlijk in een spiegel kan kijken. De witte punten in mijn keel verklaren dan ook meteen waar mijn, al dagenlange, keelpijn vandaan komt. Koorts heb ik niet (denk ik), maar ik moet wel oppassen. De keuze om ibuprofen met één (of meerdere) cocktails weg te spoelen is dan al snel gemaakt. Beiden werkt ontstekingsremmend toch? En je bent niet zo heel vaak in Cuba ...

Het diner (kippensoep, varkensvlees en geen plaats meer voor een nagerecht) is tongstrelend en de begeleidende cocktail ook. De foto's spreken voor zich ;-)

Morgen willen we verder naar Cienfuegos maar dat wordt door Jorge en onze sympa chica afgeraden. Twee nachten is te veel want er is daar niet zo heel veel te beleven. Beter kunnen we morgen een rustdag inplannen en het mooiste strand uit de omgeving verkennen: Caleta Buena. We laten ons overhalen om van onze oorspronkelijke planning af te wijken.

Dé disco

Gisteren hebben we de smaak te pakken gekregen, feesten in Cuba is leuk. Erg leuk. En we vragen wat hier 'the place to be' is. Dat blijkt een disco in het centrum van het dorp te zijn.

Over pikdonkere wegen vinden we de weg en aan een kleine haven bevindt zich dé uitgaansgelegenheid. Ik moet eerlijk zeggen, dat viel een beetje tegen. De (parkeer)plaats voor de disco was net geasfalteerd en de hele omgeving meurde. Niet de beste combi met een cocktail.

Er werd weinig tot niet gedanst maar de bezoekers daarentegen waren wel top: voornamelijk locals met her en der een verdwaalde toerist. Al met al hebben we ons prima vermaakt!

Toch komt de man met de hamer heel snel na zo'n vermoeiende dag ...