Die wekker hè, die hebben we dus gewoon niet nodig. Voor 8 uur staan we fris en gewassen op het dakterras waar ons ontbijt geserveerd wordt. Het ontbijt was smullen en nog meer uitgebreid dan wat we tot nu toe gehad hebben. Kijk maar eens bij de foto's van Casa Tania Y Adrian.
DTP-er
Na het ontbijt raak ik aan de klets met Luis. Met hem moet ik toch écht nog contact opnemen (=note to self!). Hij is DTP-er en heeft onder andere voor de landmacht gewerkt. In zijn branche is er toch heel weinig werk te vinden op dit moment. En, in een soort van automatisch, schakel je over op de programma's waar je mee werkt. Zo grappig, hij werkt met dezelfde Adobe programma's waar ik ook mee werk. En dan wordt het onderwerp internet, hoe duur het is, met welke programma's ik werk. Midden in Cuba sta je dan opeens met een Cubaan over HTML en Joomla te praten. Erg leuk dus!
Parque El Nicho
Onze plannen voor vandaag zijn overigens veranderd. In eerste instantie hadden we voor vandaag alleen Topes de Collantes in de planning en dan door naar Trinidad. Dat leek ons voldoende gezien de bezienswaardigheden, het eventuele zwemmen en de temperaturen.
Gisteren was Parque El Nicho al ter sprake gekomen door onze gastheren en Jorge. Dit zou adembenemend mooi zijn en dat moesten we echt bezoeken. Jorge vond dat beide wel in één dag zou passen, maar ik had daar al snel mijn bedenkingen over. We wilden ook wandelen én zwemmen.
Een uur na het ontbijt hebben we onze gastheren gedag gezegd en zijn we op weg gegaan. Hier bleken spontaan de voordelen van een eigen chauffeur. Ik geloof niet dat wij de weg naar El Nicho in dezelfde tijd hadden gevonden. Iets met weinig verkeersborden en slechte wegen. Wel was de omgeving prachtige en waren de uitzichten die we hadden magnifiek: Cienfuegos, de baai maar ook de – zware – industrie waar de omgeving onder andere om bekend staat, waren te zien.
Anderhalf uur later stapten we uit, midden in de bergen. Nou ja, bergen? De hoogste bergtoppen van de bergketen Sierra del Escambray liggen rond de 1000 meter. De hoogste top is, met 1156 meter, de Pico de San Juán. Deze top is praktisch onbereikbaar. Ben je een geoefende bergwandelaar, probeer dan de 931 meter hoge Pico de Potrerillo te bedwingen.
Maar goed, eerst El Nicho! De man waar we onze toegangskaartjes kopen, vertelt ons dat er over minder dan een uur een excursie start met een Engels sprekende gids. Hier, bij de stenen poort begint het officiële pad, de Reino de las Aguas. Maar voor het zover is, genieten we van El Nicho aan de andere kant van de 'doorgaande' weg. Hier stroomt het water van de rivier Agabama verder richting het stuwmeer Hanabanilla. Met het water uit dit stuwmeer wordt de grootste waterkracht centrale van Cuba aangedreven.
Het water is overigens veel kouder dan je verwacht en heeft mij zelfs doen twijfelen of ik wel zou gaan zwemmen. Normaal gesproken weiger ik het om in water van zo'n 17 á 18 graden te stappen maar Janet haalde me over met de woorden: 'Hoe vaak krijg je nu de kans om bij een waterval in Cuba te zwemmen?'. Done dus!
De gids leidt ons door de bossen over rivieren en beekjes naar de uitgesleten poelen en watervallen. In deze bossen komen talloze vogelsoorten voor, waaronder de nationele vogel van Cuba, de 'hummingbird'. Wij noemen het beestje gewoon kolibrie hoor. Jammer genoeg zien we héél weinig vogels … wel vreemde vogels maar die horen bij onze groep ;-)
De watervallen van El Nicho zijn hooguit 15 meter hoog, niet echt spectaculair maar wel adembenemend mooi en rustgevend te noemen. Net als de vergezichten in de omgeving.
Kijk naar de foto's en oordeel zelf.
Meer foto's van Parque El Nicho en de omgeving vind je hier.
Lunch
Na de rondleiding stopt onze gids bij het enige restaurant wat officieel op het park staat. Het schijnt dat je hier redelijk geprijsde creoolse gerechten kunt eten. Wij, de dames, bezoeken het toilet en vinden de ambiance er niet echt sfeervol uitzien. Te commercieel, te gericht op de toerist die heel gemakkelijk aanschuift. En, met Jorge erbij, doen wij dat niet. Hij had al wat rondgevraagd en er was in de buurt een piepklein restaurantje. Door de eigenaren werd zoveel mogelijk zelf verbouwd. Goed voor ons dus. We hebben héérlijk gegeten, uiteraard weer met een moijto. Ook mochten we een - voor ons - nieuwe vrucht proeven: de cherimoya. Een aanrader als je de kans krijgt!
Geen Topes de Collantes
Wanneer we bij de afslag naar Topes de Collantes zijn is het een uur of drie. Tel daarbij op dat het om zes uur gewoon donker is en je weet het: we hebben deze dag te weinig tijd om hier rond te kijken en te wandelen. Het besluit om nu door te rijden naar Trinidad en morgen terug te komen is dan ook al snel gemaakt.
Hospedaje Ricelda
Onderweg naar Trinidad werden we verrast door een prachtige regenboog. Heel bizar om te zien dat er een erg plaatselijke bui was en wij door de zonneschijn over de kustweg reden.
Jorge had ondertussen zijn contacten al geraadpleegd en had een adres doorgekregen waar we wellicht konden slapen. Het was even zoeken maar uiteindelijk stonden voor Hospedaje Ricelda en de uiterst vriendelijke gastvrouw heet ons van harte welkom. Twee nachten slapen is gelukkig geen enkel probleem. Aangenaam is de ligging van onze casa, op een steenworp afstand van het oude centrum.
Foto's van Hospedaje Ricelda vind je hier.
Trinidad rond zonsondergang
We zijn nog geen uur in de stad en ik ben verliefd. Verliefd op Trinidad. Wat is dit een geweldig leuke stad: de gebouwen, de sfeer, de mensen. Doordat Trinidad op de UNESCO werelderfgoedlijst staat, is de architectuur van de oude stad vrijwel onaangetast. En wij genieten al wandelend van de zonsondergang, het blauwe uurtje, van de marktjes waar we nog meer souvenirs voor thuis kopen en van onze cocktail op de trappen bij het Casa de la Música.
Foto's van onze eerste indruk(ken) van Trinidad vind je hier.
Cuban night @ Trinidad
Na het diner zoeken we het Casa de la Música weer op en komen tot de ontdekking dat we entree moeten betalen. Maar liefst 1 CUC (lees: nog geen euro). De cocktails verwisselen voor 2 CUC van eigenaar, de sfeer is geweldig en de salsa-muziek meeslepend. De bezoekers zijn een mix tussen locals en toeristen. En er wordt zelfs in drugs gehandeld …
En hoe later op de avond ... ;-)
Al met al een dag met een gouden randje en doodmoe vallen we om één uur neer op onze bedden.